VULIRI VULARI
Sugnu ‘n pensioni e tempu ‘nnaiu tantu,
ittannu li me versi fazzu allenamentu:
su’ cosi veri o pura fantasia
o ammanicannu quarchi fissarìa.
Unu lu fattu, lu misi di trenta,
cu godi ‘ndà sta vita s’accuntenta
ed iu, da ‘stu jocu trovu giuvamentu
mittennu, fora, pinsera a lu ventu.
C’è poca cosa, lu dicu ‘n cuscienza,
ma nun c’è mutivu pì farni astinenza.
Lu gaddu canta e lu sceccu ragghia,
nuddu pì cchistu si fa meravigghia!
Si lu to’ sguardu fissa sù lu cielu
t’avvidi di l’aceddi lu so’ volu:
cu resta vasciu pirchì curti l’ali
e cu vola atu senza farsi mali.
A nuddu d’iddi, a forza, po’ frinari,
avennu tantu disìu di vulari
e, pocu ‘mporta quali sia l’artezza:
chiddu ca cunta è pruvari ebbrezza!
La gaddina, avi puru l’ala,
sata e, ad idda, pari ca vola;
fora di la gaggia, s’agita e starnazza
e, tuttu chistu, pì la forti cuntintizza!
Gioacchino Todaro
Le serenate di Mastru Saru
LA PUDDARA
Quann’è notti, cercu lu lustru, nun a casu,
di la Puddara stidda luminusa
e mi rammentu di quantu è d’aiutu
a lu marinaiu malu attrizzatu.
Ad idda avi l’occhi, comu ad un faru,
da quannu s’adduma, ogni sira,
e spera ‘n cori d’un s’astutari
fin’a quannu ‘nterra metti lu peri.
Sta sempri ferma, a lu so’ postu
all’orizzonti la notti resta;
si fa truvari, lu lustru pì segnu,
da quanti d’idda hannu di bisognu.
Tutti ‘nta ‘sta vita stamu a mari,
ammenzu a tanti cavadduna niri;
ognunu ha la so’ “ Puddara”
ed a nu’ perdila di vista …ava sperari.
Mi rammentu, ca ‘nta la stashuni,
lu viddanu circava la “Puddura”
e la truvava sempri ‘nta lu stissu agnuni
ed era sulu pì sapiri l’ura.
Quannu s’astutava, comu ‘na cannila:
“ Susiti di cursa e sedda la mula
ca n’ atra jiurnata sta pì ‘ncumunciari
cu’ tantu di fatia e di suduri! “
La Puddara, di li stiddi, è la rigina,
macari s’ ‘un porta scettru e curuna;
da tantu tempu, s’ava sapiri…,
segna lu Nord e l’am’ a taliari!
Idda apparteni all’ Ursa Minuri,
comu nui a Cristu Signuri.
Pì cu cci cridi è la nostra Puddara:
ca ‘nta ‘sta vita, cc’am’ affidari !
SIRINATA D'AMURI
Amuri, ca ripusati su’ du’ cuscini,
unu di pinni d’oca e l’atru di lana,
v’addumannu scusa e pirdunu
si stavati durmiennu a suonnu chinu.
A mia nu’ spercia, propriu ‘sta sira,
pì ‘nnenti, di jrimi a curcari.
Vogghiu, propriamenti, diri:
di stari ‘nsemi a vu’, nu’ viu l’ura !
Ma, ora, macari Vui v’ata svigghiari
e, cu’ lu sciallu a pizzu, v’at’ affacciari
pì salutari amici e vicinanza, a vui cara,
pirchì di stari cca’, è l’urtima sira!
A li me’ occhi siti tantu biddicchia,
pariti ‘na statuetta dintra ‘na nicchia
ed è pi chistu ca l’arma mia spinna
di vidirivi, ca sinno’ si danna !
U sacciu, cu mi fici ‘sta fattura:
l’occhi brijanti a mulinciana nira;
li capiddi a trizzi, fatti a curuna
e la vucca tunna sempri ridanciana.
Haiu pruvatu ‘mpacchi e mmisturi,
pì ‘stu mali, oscuru, alluntanari
e, ‘nta la ricetta ca mi fici un luminari
è dittu: sulu accantu a vu’ pozzu guariri !
Putiti, ora, stari senza pinsera
pirchì, pì nui, c’è ‘na bona vintura;
mi lu dissi, chiaru chiaru, ‘na majara
liggiennumi la manu, propriu ‘sta sira !
‘Na truvatura, cu’ mia, aviti asciatu
pirchì sugnu, veramenti, un bonu partitu
Nu’ c’è di megghiu, vi l’haiu assicuratu:
haju tirreni ed armali a “ lu Vruchitu " !
‘Stasira, at’aviri un sulu pinseru :
dumani, propriu a chist ‘uri,
comu du’ turtureddi, misi a vulari,
pì nidu, avemu un fucularu.
Vu’, dintra d’iddu, a fari la cuva
ed iu, a purtari quantu si civa
tutta quanta la nostra nidiata:
speramu, ‘nta la bon’annata !
Cu sta cantannu, è Saru di nomi,
ca v’ha fattu la scarpina pì dumani;
è Turiddu c’ha dittatu ‘sta canzuna
pì comu ci vinni, …sana sana !
La sirinata di ‘sta sira, avi ‘na cuda
cu’ lu viulinu di don Totò, ca picca vidi;
accuomu ad iddu c’è l’amara cucca:
ca di notti vidi assai e lu jornu picca !
(A cu ,all’ebbica, nu’ c’era,
pirsuna nota ‘n Paisi e puru fora,
s’era chiamatu, p’avirni fattu votu,
cantava nuveni di Natali, Rusulia e Rita. )
Amici e curiusi, rantuna e paisani,
sparpagghiati, fora, ‘nta lu chianu,
aspettanu ca v’affacciati a lu barcuni,
pi salutari e p’aviri auguri e battimani.
( Ed a ‘stu puntu, s’apri la scena:
di lu barcuni, cu’ la parmisciana
e di la porta, misa a vanedda,
cu’ tutti li parenti d’arreri d’idda.
E niesciunu ‘nguanteri e cistini,
di pastizzi di casa, chini chini
e buttigghi di rosoliu e bicchirini.
(“ Beddi picciuotti
Cci nn’è pi tutti… !
Jamuci arasciu….
e senza jnchiri la manu")
(Parmisciana = persiana)