Voce dell'Autore: Cčvese
CANTONI SCONTI
Cantoni sconti de la me ēitą
dove che 'l sole riva apena apena
qualche minuto al colmo de l'istą,
dove la neve inveze se scadena
cussita che nel mese de febraro
la xe alta cofą mezo pajaro.
Despersi drio le piazze e in drento al Gheto
vegno a catarve 'l dģ de feragosto,
caminando pian pian, solo soleto,
drento un silenzio che 'l par fora posto.
De rivarghe me incorzo dai odori:
pisso de gato, pisso de cristian,
roba marza, fa pomi e pomidori,
muffa e altra roba lassą zo dai can.
Epure me piasģ, veci cantoni,
con quel'aria che ghi dą,
dove se vede l'istą che a spentoni
dai tempi tristi l'č rivą fin qua.
Penseve quanti tosi e quante tose
nei secoli, passando par de qua
i s'ą scambią struconi, basi e rose
e qualche volta pņ, sti lazaroni,
i s'ą slongą le man sł pai galoni.
Me sento in drento al cuor 'na nostlagia
che no so dir de cossa la sia fata,
forse de zoventł scampada via,
forse d'arfiare el fią de na tosata.
Ve saluto, cantoni indormenza',
echi del tempo che par la pontara
dei secoli pian pian xe rodolą.
Me pare de sentire 'na chitara
che sona e pianze de malinconia,
ma vien vanti un tosato co 'na tosa
strucandose a la vecia e i tira via.
E vedo da un canton , spuntar 'na rosa.
Testo e Voce dell'Autore : Pier Giuseppe Cčvese
|
|